Samotnik z rodu Valandur - część II

Crom

Najemnik nie mając nic do roboty wyszedł. Dopiero teraz Crom zauważył że dawno go nie widział. Bardzo często przesiaduje w gabinecie, karczmach, domach rozpusty i Miejskiej Bibliotece (jeśli chodzi o to ostatnie, to wszyscy myślą że szef zwariował). Niektórzy ludzie zaczęli go nazywać „samotnikiem”, bo od miesiąca najwięcej czasu przebywa w gabinecie.
Zakręcił kałamarz, schował go w szufladzie razem z piórem i pergaminami, po czym wyszedł z pokoju i udał się na drugie piętro budynku, gdzie znajdowało się jego mieszkanie. Firma „Crom i s-ka, mieściła się w budynku, gdzie niegdyś znajdował się dom rozpusty „Błękitna Ostryga”. Szybko splajtował, bo szef całego interesu nie sypiał z kobietami, dlatego też klienci mogli tylko liczyć na męskie towarzystwo (kobiety nie były wpuszczane, wstęp tylko dla mężczyzn”. Gdy Crom dowiedział się o zamknięciu „domu uciech”, szybko kupił budynek za psie grosze. Na drugim piętrze zniszczył parę ścian by stworzyć małe mieszkanie dla siebie. Na parterze umiejscowił małą zbrojownię, oraz pokoje dla pracowników. Na piętrze był jego gabinet oraz jeszcze więcej pokoi dla pracowników (dbał o swoich najemników)
Szef szykował się do nocnego odpoczynku, rozbierając się i rozmyślając o jutrzejszej wyprawie. Gdy znalazł się w łożu, postanowił że pokaże młodzikom, że nie zasługuje na miano „samotnika” i wyruszy razem z nimi. Był przecież znany ze skuteczności i siły. Co z tego że to było 15 lat temu?
Wstał o świcie. Natychmiast się ubrał i zszedł na pierwsze piętro. Zaczął pukać do wszystkich drzwi krzycząc:
- Pobudka lenie! Czeka nasz wyprawa. Wstawać ale już! – po czym powtórzył to na parterze.
Pospiesznie ubrani najemnicy zebrali się na zewnątrz budynku. Crom natychmiast się zdziwił widząc nowe twarze. Zaraz, nowe? Przecież sam ich zatrudnił dobre 3 miesiące temu! Faktycznie zasługuje na przydomek „samotnik”. Przygniotło go także to że żaden z nich nie przekraczał wieku 25 lat. Sam miał ponad 40. Jak sam kiedyś mówił „rządzi najsilniejszy i charyzmatyczny. Charyzmatyczny może i był, ale silny? Zaczął wyjaśniać szczegóły misji, na twarzach najemników pojawiło się zażenowanie. Przecież nie po to zostali zatrudnieni. Zdziwili się natomiast gdy usłyszeli:
- No i oczywiście, idę z wami. Muszę rozprostować moje stare kości.
Kilku parsknęło śmiechem. Ten stary dziadyga będzie opóźniał ich marsz. Parę krzyków dowódcy przywróciło porządek. Wszyscy najemnicy zaczęli przygotowywać swój ekwipunek. Po godzinie wszyscy byli gotowi, w pełni wyposażeni, na bojowych rumakach. Crom w tym czasie szukał zbroi odpowiedniej dla siebie. Przez te lata niesamowicie przytył, nie mógl zmieścić się w płytową zbroję. Znalazł jednak zbroję, pasującą akurat dla niego. Pewnie kutą na jego miarę (sam nie pamiętał że sam je zamówił pół roku temu). Wziął swój ulubiony miecz dwuręczny i poszedł do stajni obok budynku firmy. Został tylko jeden rumak, wyglądający na nieujarzmionego. Z trudem go wyprowadził na zewnątrz, gdzie czekali zażenowani najemnicy. Musiał skorzystać z pomocy kolegów, bo samemu nie mógł wsiąść na konia, w towarzystwie cichych śmiechów.
- Ruszamy – krzyknął Crom i wszyscy ruszyli na zachód, słońce było już wysoko.

Eluthiel

*Odnajdując drugą część historii szybko się w niej zagłębia, czasem chichocząc cicho*

Doprawdy, ciekawa postać... no zobaczymy ile potrafi nadal... tylko czemu to takie krótkie?

*Rozgląda się za kolejną częścią*