Wykrawa do kanałów: Lament mieszczanki

punio7

-Miło, że w końcu ktoś mnie o to zapytał. Jam jest Punio Datson, najemnik. Kiedyś służyłem w barwach błękitu ale obecnie jestem w stanie spoczynku. A z kim ja mam przyjemność?- tutaj Punio przejechał wzrokiem po wszystkich obecnych informując, że od nich również oczekuje odpowiedzi.

Olath Velve

Olath zatrzymał się w pół kroku. Dalej bacznie wpatrując się w mrok przed sobą (nie to że tylko tam był mrok, gdyż był mrok dookoła).
Aaaa... Punio Datson. To aż tu się żeś zaszył. Głębszej nory nie znalazłeś? Co tu porabiałeś?
Mimo konwersacji pilnie wsłuchiwał się w to co było przed nim, po chwili znów ruszył na przód.
A wy co idziecie czy na pogawędki zostajecie? - zwrócił się do pozostałych towarzyszy.

Caus

Caus podnosząc głowę z szlamu wymamrotał:

-Ha tho pehohle teha cahom thom wyphahfe! - upadł i chyba zemdlał...

punio7

-Ja co tu robiłem? Szedłem za wami cały czas, od momentu wejścia do kanałów, jenoście mnie nie zauważyli- Elf uśmiechnął się przyjacielsko od ucha do ucha. Na łoskot upadającego Causa prawie nie zareagował.

Olath Velve

Hmm, nie to że tobie nie ufam, ale skoro szedłeś za nami to skąd się wziąłeś przed nami, od strony leża tego stwora? Olath podejrzewając, że Punio przyszedł w to miejsce innym korytarzem, miał nadzieję na rychłe wydostanie się stąd.
Patrząc na zemdlałego Causa, zastanawiał się co robić. Wyprawa idzie w rozsypkę, nie zostawią tu samego berka nieprzytomnego, ale w każdej chwili inna istota, która dała znać o swej obecności, nie będzie grzecznie czekać aż ją uraczą swą uwagą i zaszyje się gdzieś głębiej. Widząc, że trzeba podjąć decyzję Olath długo się nie wahał.
Idę dalej, kto nie chce iść ze mną zostaje tutaj przy Causie i go pilnuje i siebie też. Kto ze mną chce iść to ruszamy w tej chwili. Punio, idziesz?
I ruszył przed siebie powoli i ostrożnie wypatrując w mroku możliwej zasadzki lub ataku.

punio7

-Smród jest i tu i tam. A od bezczynnego czekania dostaję cholery. Idę z Tobą, jeno jeżeli ktoś zamierza tu zostać to niech mi użyczy broni, bo nie przygotowany byłem na walkę kiedy tu wchodziłem.- Punio rozejrzał się po reszty obecnych.

Świat

Strażnik podszedł do odzyskującego świadomość Causa ponosząc go.

-Postój to zły pomysł. Bardzo...

Mówiąc to wyjął zza pasa kawałek sporej szmaty podającą go wojownikowi aby przyłożył. do poharatanej twarzy. Spojrzał na Punia z ukosa.

-Masz mój miecz tylko nie zniszcz, to bron służbowa...

Mówiąc to wyciągnął miecz i podał go elfowi zostając samemu z halabardą i rannym Causem.

-Idziemy wszyscy, koniec.

Rzekł jakby trochę niepewnie wydając „rozkazy” lecz przeświadczenie o słuszności swego poglądu dodało mu pewnego autorytetu.
Wszystkie korytarze wydawały się takie same – ciemne, śmierdzące z kośćmi pękającymi pod nogami oraz wyłaniającymi się czasem spod błota kawałkami kamiennej konstrukcji.
Ten którym ruszyła drużyna nie odbiegał od schematu, co najwyżej był ciut szerszy. Kroczyli w mroku, nic prócz ich kroków nie mąciło ciszy. Do czasu.
Gdzieś w oddali dało się usłyszeć czyjeś kroki pluskające w błocie kałużach.

punio7

Elf usłyszawszy kroki szepnął Csiiiiiii, prawą rękę przyłożył do ust a lewą dał znak aby się zatrzymać. Kroki nie ustawały. Przyciszonym głosem powiedział do Olatha:
-Echo czy walka?-

Sigmar

Sigmar nei wiedział co ma zrobic jakis szpiczastouchy pokazuje zeby sie zatrzymac a reszta i tak izie... przeciez slyszal kroki i nadal je slyszy. Wsluchujac sie uwaznie dostrzegl ze oddzwiek tych krokow rozni sie od krokow towarzyszy. Zatrzymal sie... Znieruchomial w sekundzie...

Olath Velve

Olath rad że reszta drużyny ruszyła razem, nawet ranny Caus.
Ani echo ani walka, coś lub ktoś się do nas zbliża, oby to był kolejny zabłąkany w kanałach błękitny, szukający mocnych wrażeni i powalającego smrodu.
Mimo, że sam nie szedł zbyt cicho przez mlaskające błoto i chlupoczące ścieki, to wyraźnie słyszał zbliżające się kroki.
W mroku nie zauważył, a raczej nie zwrócił uwagi na to, że Punio jest bezbronny. Teraz nie trzeba będzie się o niego martwić, gdy Punio był w gildii nieźle sobie radził z orężem.
Nie zatrzymujmy się i nie rozdzielajmy, nie w chwili gdy ktoś się do nas zbliża

Świat

-Czy to Was wysłały władze? Sprowadziliście adeptów Mithos?

Kroki umilkły, ustąpiły miejsca zachrypniętemu głosowi jakiegoś stworzenia. Stało za wojownikami w tunelu. Szary wpadający miejscami, za sprawką brudu, w czerń płaszcz zarywał calutkie ciało humanoidalnej istoty. Tylko jeden niemalże trupi palec wskazywał na was zielonym paznokciem. Nic poza tym, twarz obwiązana szmatami z tego samego materiału co płaszcz.
Z drugiej strony, z przodu grupka stworzeń, potworów już czekała. Zmęczone sapania, świecące oczy i te zgarbione sylwetki. Łapy zakończone tępymi pazurami – „koledzy” tamtego nieboszczyka. Ubrani inaczej, co lepiej widzący w mroku mogli dostrzec że któraś istota obryzga oberwą rękę ofierze Causa, krew wydawała stłumiony dźwięki.

-Część z nas chce się poddać.

Znowu zachrypnięty głos „kapturnika”. Za nim stał ktoś albo coś jeszcze. Niemalże efemeryczna i znikoma postać krasnoluda z wymalowanym cierpieniem na twarzy. Biała była bardziej widoczna w mroku.

Sokół chwycił pewniej swoja habardę nie wiedząc czy spodziewać się ataku, a jeśli tak – z przodu czy z tyłu. Dygotał lekko, smród się nasilił.

-To Wy nie jesteście Tą wyprawą ratunkową!!!

Rozbrzmiał głos jakby samym swym brzmieniem składał układankę wydarzeń, jakby myśląc gdzie i kiedy on jest. Stworzenia przestały dyszeć, tylko obgryzanie ręki dało świadomość ich istnienia. Po stronie rozmówcy zniknął... duch?

punio7

Punio zachował milczenie nie chcąc powiedzieć czegoś głupiego.

Caus

Caus dalej nie wiedział co się dzieje i chyba miał ochotę na kolejną dawkę zemdlenia.

Sigmar

Sigmar konczac rozmoknieta kanapke przygladal sie uwaznie tym albo temu czemus co do nich cos charczy. Zastanawial sie jak szybko beda uciekac kiedy ich przywodca pozbedzie sie pewnego zbednego wedlug Sigmara organu...

Taaaak... Mozg idealnie rozchlapuje sie na scianach, tworzy niepowtarzalne wzory... kiedys pamietam to byl chyba ptaszek - z zamyslenia wyrwal go kolejny kawalek gowna w jego kanapce

Olath Velve

Olath widząc, że nikt nie kwapi się do rozmowy z nieumarłymi, bo to chyba z nimi mieli do czynienia, wsparł się na partyzanie i rzekł:
Nie wiem nic o wysłannikach z Mythos czy Mitos. Przyszedłem tu bo pod podłogą mej kwatery hałasy nie pozwalały się skupić na papierkowej robocie. Okazało się że jest tu ktoś nie proszony a przynajmniej nie mile widziany. Jeśli to wy jesteście powodem mego zejścia w brudne i śmierdzące kanały, to proszę o wyjaśnienia, kim jesteście, skąd się tu wzięliście, kim są wysłannicy z Mithos, i co najważniejsze, przynajmniej dla mnie, czy możemy wam pomóc?