Doskonały Nieumarły- wyprawa zbawienie Lotharis

Drako

Kiedy łowca to zrobil Arkas rospalil ognisko i se spytał ozieble: -Kto dobrze gotuje?

Severus Raginis

- Pewnie Tashlara by umiała...Ja mogę jakoś przypiec -ale za bardzo się na tym nie znam - zaczął się cicho śmiac. - A surowego jakoś nie za bardzo mam ochotę jeść...

Drako

Arkas odparl chlodno: -Sprubuj moze pomoge...

Severus Raginis

- No dobra, ale nie zaręczam za efekt- Zbudowali dwaj dzielni wojownicy mały "rożen" i ci sami niezwykle mężni wojownicy starli się z niezwykle ciężkim przeciwnikiem - sztuką gotowania ( Wink

). Severus posypywał ziołami zające i jedocześnie opiekał. Po chwili uznali je za gotowe. Severus sporóbował jako pierwszy - - Nooo ...ujdzie. Nie jest nawet takie beznadziejne.

Drako

Arkas prubujac niesrzywl sie, jego twar była jak kamień. -Dobre, podaj to reszcie jak możesz...

Severus Raginis

Tak też zrobił. Każdy urwał sobie na razie po kawałku, na spróbowanie. Po minach towarzyszy Severus wywnioskował, że całkiem smaczne wyszło.
Usiedli wokól ogniska...jak na razie był spokój...

Drako

Arkas Popatrzal spokojnie niebo poczym odparł: -Pelnia już blisko, moge być na straży...

Severus Raginis

- Racja...pełnia i do tego północ się zbliżają. Chyba jedna osoba nie wystarczy... - Popatrzył na towarzysz - ja też mogę.

Drako

Arkas odparl spokojnie:- Dobrze, we dwóch, ale uwazaj tutejsze wikołaki to prawdziwe bestie, ktore niepowróca juz nigdy do luckiej postaci....

Młot Zagłady

- Więc wystawiamy warty dwójkami. Ja stanę na następnej wiec obudżcie mnei kiedy przyjdzie pora. Kto ze mną ?

- A tak wogóle to całkiem smaczne wyszły wam te króliki. Wielkie dzięki za taki posiłek - Młot spojrzał pokoleji na Amroda, Arkasa i Severusa.

Spider4

-Zaiste, wyszły wam te króliki znacznie lepiej niż to co zazwyczaj jadam gdy w pobliżu brak karczmy - odgryzam kolejny kawałek i mówię z pełnymi ustami - ja wraz z puszkiem możemy pilnować razem z tobą. Prawda Puszek? - przełykam gryziony kawałek mięsa i mówię już normalnie - mam nadzieję, że puszek zostawił sobie trochę miejsca na przekąskę.

Severus Raginis

- Heh, dzięki, w końcu się na coś przydałem - uśmiecha się, podchodzi do Arkasa - Dobra, to bierzemy pierwszą. Idźcie spać.

duchu!

Coś nie dawało mi zasnąć tej nocy. Naszczęście w zakonie nauczyłem sie wytrzymywać nawet 3 noce bez snu. Wartę pełnili Severys i Arkas. Nie chcąc im przeszkadzać wpatrywałem sie w dogasające już ognisko. Zawsze powtażałem, że ogień jest najbardziej nieprzewidywalnym żywiołem. Podobnie jak woda. Ona tworzy swoisty paradoks. Potrafi dawać życie, ale też je odbierać. Niesamowite są prawa rządzące tym światem, Czy znajdzie sie ktoś, kto je w pełni pojmie? Księzyc rzeczywiście był w pełni... To oznaczało, że wszelkie czynności związane z magią dają teraz dwakroć lepsz efekt. To jest także dobry momęnt dla wilkołaków, o których wspominał Arkas... Nie mogłem zasnąć. Coś nie dawało mi spokoju... Coś sie zbliża...

Severus Raginis

Arkas i Severus czuwali. Przez jakieś pół godziny było cicho, wręcz nudno. Po chwili Severus zauważył, ze na niebie księżyc wyłania sie zza chmur. Oświetliło ich jego światło. Był w pięknej pełni....Nagle w oddali usłyszeli zawodzenie wilka. Popatrzyli po sobie i po reszcie. Uther podniósł lekko głowę nasłuchując razem z nimi. Zaraz później wychwycić się dał lekki szmer wśród drzew. Hałas się powoli wzmagał, do szelestu dołączyło warczenie. Severus wyciągnał "Pazura", Arkas też przygotował sie do walki. Uther zaczął budzić śpiących towarzyszy. Wnet waczenie zaczęło przybierać na mocy - zza krzaków wyskoczyło z impetem troje likantropów. Byli rośli niczym orkowie, owłosieni niesamowicie i przerażający w panującym półmroku. Wilkołaki otoczyły rycerzy. Były wściekłe i żądne krwi....Zaatakowały

Spider4

Zrywam się najszybciej jak potrafię i dobywam miecze, bo zwykła włócznia nie wystarczy - Czemu zawsze gdy się śpi? - mówię zdenerwowany i rzucam Klindze jeden miecz - łap, zdaje sie, że srebrnego nie masz... - ostrożnie podchodzę do najbliższego potwora i gdy ten chce mnie zaatakować ja postanawiam wykonać swój dziwny manewr (przykucam, turlam się za niego i tnę po łydkach) - dziadostwo!