Tajemnicze Ruiny ... - przygoda naszego życia

duchu!

Ledwo co utrzymywałem sie na nogach. Czym prędzej założyłem na szyje amulet. Zaczołęm sie modlić, ale coś mi przerwało. Zobaczyłem. Gałęzie zaczęły sie rozwierać, a liście unosiły sie i tańczyły. Wtem, zza drzew wyłoniła sie postać. Unosiła sie nad ziemią wysoka postać o wyglądzie kobiety. Była cała biała. Gęstwina białych włosów sięgała jej do pasa.
Popatrzyłem na moich towarzyszy. Nikt, dosłownie nikt nie śmiał sie ruszyć. Po tym jak chwyciła Tashlare istota zatrzymała sie i powiedziała
- Czego tu szukacie śmiertelnicy?? Opuśćcie to miejsce jeśli chcecie zachować dusze... -

Drako

Arkasa jakby zazuciło do tyłu, otępial, cos go sparalizowąlo, stal znierochumany, szaptal tylo: Gardieldana?

churchillek

Chwile potem duch ożywił kilku goblinów na których rzucił się Krasnolud.
Aaarrr....!!!
Przez zgiełk bitewny przebił się wściekły ryk, zagłuszając na moment pozostałe odgłosy dochodzące z pola walki. Potężny, w porównaniu ze swoimi współbraćmi, krasnolud w złotej zbroi, pędził w kierunku osłupiałych goblinów. Drąc się niemiłosiernie, kręcił nad głową młyńce olbrzymim mieczem. Wpadł w furie jego przyjaciele nigdy go takiego nie widzieli. Oczy zaszły mgłą stały się niemal całe czarne …
Pierwszym cięciem swojego ogromnego miecza rozciął najbliżej stojącego. Potem wykonując obrót rozciął w pół, stojącego obok potwora, który nie zdążył wyjąć z miecza z rąk martwego palladyna.
Po chwili kiedy rozprawił się z goblinami ruszył z całym impetem w stronę zjawy – próbował zadaćostateczny cios jednak przeciął powietrze podobnie jak Tashlara po czym nieumarły odrzucił krasnoluda na kilka metrów.
Paladyni w was jedyna nadzieja ... po czym zemdlał

Drako

Arkas prawiw oslupialy wymawial imienie. Oczy mu się powiększyły, nagle wyjoł swoj miecz, zawny przes siebie ostrzem Prawdy. Wyciagnoł go na przeciw zjawy. Szedł do niej powolnym krokiem, jakby byl w transie...

Sigmar

Sigmar otrzasnal sie z transu i zapomnienia. Zoaczyl jak Tashlara pada na ziemie zaraz po niech Churchillek...

- Na siety Mlot i Wszechmocny Blekit Bracia razem atakujmy pelna para razem Bracia!!! - wykrzyczal po czym nei czekajac na reakcje towarzyszy rzucil sie na zjawe, niemalze zaplonal, wtopil sie w swa "France stali sie jednoscia nierozrywalna czescia ktora zaraz dosiegnie astralnego ciala kobiety...

Drako

Arkas wstrzymal reka Reszte: -Poczekajcie, ona musi osłabnac, przebywnie tu kosztje ja energie...

duchu!

Naszczęście mój miecz był poświęcony w zakonie. Dobyłem więc miecz, którego urzywałem tylko na specjalne okazje. "Święty mściciel" był zwykłym orężem, lecz mógł nim sie posługiwać tylko palladyn, poniewarz w jego ręku zyskiwał "dodatkowe właściwości. Tak więc ruszyłem na zjawe, lecz ta chwyciła mnie za szyje.
- Dlaczego nie mogę wyssać życia z twego ciała??? - Wysyczała
- Mam amulet zakonu miecz sprawiedliwości został stworzony aby chronić właściciela przed takimi plugawymi stworzeniami jak ty!!! - Powiedziałem
Wbiłem "Świętego mściciela" w ciało zjawy. Niesamowicie zakrzyczała i z miejsca przebicia zaczęło bić oślepiające światło. Istota jakby straciła siły. Ale nadal była wśrud nas.

Sigmar

Sigmar nie uslyszal slow Arkasa i dalej biegl w strone mary... Kiedy nagle jego umyslem wstrzasnal glos wewnetrzny... "Nie Sigmarze nie rob tego..." stanal jak oslupialy jego oczy wypelnila pustka i biel padl na ziemie jak niezywy ostatnie slowa jakie wypowiedzial to - Tiraaa...

churchillek

Churchillek odzyskał przytomności po kilku chwilach poczym podniósł sie z ziemi i ujrzał sigmara padającego na ziemię. Pod nosem ciągle powtarzał te słowa:
Śmierć nadchodzi
Czuje jej mroźny oddech
Przenika ciemność
Jak podmuch
Znów mnie omija
Przyszła nie do mnie
Przemawia przeze mnie
Używa mych dłoni
Jak marionetka
Ulegam jej zachciankom
Nie ma odwrotu
Znów zabiłem
Kogo?
Nie wiem.

Sigmarze nieeeeeeeeeeee ..... Arkasie ratuj go nie pozwól by bestia go zabiła ....

Drako

Arkas stał: -Pamiętam, pmiętam... Schowal miecz, odkrył swoj patór, jego oczy jak błyszczały poczym odpatł: -Ale lomanij, prawowici włdcy Filgonu powrócą! Kirgen Fel! Alexeq nmter idź w spokoju! W tym momęcie z zjawy poszlo podobne światło jak po ciosie Uthera...

Khhagrenaxx

Błysk w jakiś sposób wpłynał na Tashlarę - otworyła oczy...Białka były zupełnie czerowone, nie był żyłki w jej oczach, któraby nie pękła...Wbiła katanę w zmrożona ziemię i podpierajac się na niej wstała... Była niezwykle osłabiona...W jej głowie panował mętlik, jak w kalejdospokipe wirowały obrazy i uczucia; strach, ból, elfia twarz, święci rycerze, Drizzt...Popatrzyła po polu, czy wszyscy sa żywi...

Drako

Arkasz szenoł: -Kto da rade atakować... Po czym wyjoł miecz i wbił w zjawe, energia z niej promieniująca zadawalo mu ból...

Sigmar

Sigmar sie otrzasnal, czul sie jak bo zderzeniu sie z armia Orkow badz co gorsza Trolli...

- Moja glowa... Gdzie moja Franca... O jest... - spojrzal w strone zjawy - o nie to nie moze sie tak skonczyc - powiedzial - ale ten glos czy to mozliwe przeciez Tira nie zyje... - spojrzal raz jeszcze na zjawe ej oczy zaczely przybierac normalny i lagodny kolor zagubionej duszy... Postanowil iz zacznie odprawac rytual odsylania nieumarlych tam gdzie ich miejsce...

- Na Mlot wielkiego wojownika, opiekuna paladynow z Zakonu Mlota. Wielkiego oredownika i wyzwoliciela... Duszo zagubiona cofnij sie i odejdz tam gdzie Twe miejsce... Abys nie nekal juz biednych i niewinych ludzi... At sacri momento et mori!!! - wykrzyczal z calych sil i zauwazyl ze posatc zaczyna sie cofac i wic z bolu.. dlatego powtorzyl raz jeszcze swiete slowa ktore ranily bardziej niz jego halabarda... Po czym znowu padl na ziemie...

Khhagrenaxx

Tashlara spojrzała na Uthera i jego amulet, który świecił jeszcze jeasniej niż przedtem, energia niemalże rozsadzała go, podskakiwał na jego piersi jakby chciał zerwać się z łańcuszka niczym pies, który zoczył złodzieja...Dzielni wojownicy, którzy dopiero co odesłali zjawę tam gdzie jej miejsce, poczuli chłód...W oddali słyszeli rżenie swoich koni...Spomiędzy drzew wyłoniły się zjawy podobne do tej, z która walczyli przed chwila, otoczyły polankę szpalerem - wojownicy poczuli tchnienie śmierci...Jeden patrzył na drugiego, zjawy nie atakowały jak tamta...Przewiercały ich swymi nieobecnymi spojrzeniami...Tashlara czuła dotkliwy ból w miejscach, które zaatakowało Bunshee, nasilał się...

Drako

ARkas wyczerpany lezaał na ziemi, ale gdy zobaczył zjawy natychmiast si podniosl. Popatrzył na towrzyszy poczym odparł: -Albo mnie cos mami albo slysze że one mnie chca...