Tajemnicze Ruiny ... - przygoda naszego życia

duchu!

Chwyciłem swój amulet. Już chciałem to zrobić. Ale w ostatniej cwili sie opamiętałem.
- "Nie mogę urzyć zaklęcia odesłania. jst ich zbyt wiele, To byłoby ponad moje siły!!" - Pomyślałem
"Świety mściciel" zaczął jarzyć się złotym światłem, gotowy do zanurzenia się w plugawych istotach. "Co zrobić, jest ich tu za wiele" Rzadko kiedy trace orientacje i nie wiem co zrobić. Ta sytuacja lekko mnie przerastała.

churchillek

Wszyscy Rycerze Błękitu staneli tyłem do siebie tworząc krąg zacisneli zęby, mocno trzymając w dłoni swój oręż stali i oczekiwali swego przeznaczenia ....

Drako

Arkas rownież stanoł w kregu, miał w rekah swoj miecz. Dyszal cięszko, poczym odparł: -Sa to zjawy z cxasów Starożytnych, ich nie zniszczysz nigdy, odeslać je można na czas krótki...

Sigmar

Sigmar podnusl sie i utowrzy kolo razem z przyjaciolmi i powiedzial:

- Bracia utworzmy swiety krag!!! Tashlaro, Churchillku do srodka my Was otoczymy i razem uzyjmy zaklecia odsylania niech kazdy uzyje swojego zaklecia tylko tak mocno musimy w to wierzyc jak nas uczono Bracia paladyni niech swiety Mlot Was prowadzi... - i zaczal inkantowac to co poprezednio... - At sacri momento et mori!!!

Przerwal na chwile...

- Ale zawsze mozna je odeslac choc na chwile jesli zdazymy to uciekniemy a jesli nie to walczymy moja halabarda jest gotowa - niemal znowu wtopi sie w nia mimo jej duzych rozmiarow obchodzil sie z nia jak ze sztyletem

Khhagrenaxx

Duchy kobiet nie patrzyły jednak na palladyna Arkasa, unikały jego i innych wzrokiem, jeśli w ogóle można było mówić o ich wzroku...Energia od nich płynaca była tak poteżna, że słowa więzły w gardle Sigmara i innych inkantujacych..

Tashlara czuła, że cała energia, już nie tak zła i plugawa jak jej się przedtem wydawało kondensuje się na niej, a właściwie na jej ranie, która paliła żywym ogniem...a może była tak zimna? Uszu Tashlary zaczęł dobieać słodka pieśń...Popatrzyła rozmażonym i spokojnym wzorkim po towarzyszach, ci jednak jakby nie słyszac melodii nadal nerwowo patrzyli to na zjawy, to na siebie...Tashlara odpływała wraz z melodia, w miarę jak pieśń trwała, zaczynała ja rozumieć...Znała tę pieśń...Jej mama - elfia czarodziejka Taris qua Sindel śpiewała ja jej gdy była mała...

Drako

Arkas rownież przyłaczy sie do inkanty, jedank z niewiadomej przyczyny obecnośc zjaw go tak bardzo osłabiałe że ledow trzymał sie na nogach...

duchu!

Trzymając amulet wymawiałem po cichu słowa magicznej inkantacjii. Nagle postacie wszystkich palladynów rozbłysły światłem, a zjawy jak jeden mąż zaczęły przeraźliwie krzyczeć.

Sigmar

Paladyni zaczeli mowic co raz glosniej prawie krzyczeli... A zjawy cofaly sie... Sigmar juz wiedzial to tarcza ktora stworzyli pozwoli im wyjsc z tego bez szwanku... Podzileil sie owym spostrzezeniem z pozostalymi towarzyszami...

churchillek

Churchillek wszedł do kręgu. Nagle runy na jego mieczu zaczęły świecić. Przyklękł i zaczął się modlić:
Formv Hrethcarach... formv Jurgencarmeitder nos eta goroth bahst Tar-nag, dur encesti rak kythn! Jok is warrev az barzucirclegucircr dur ducircrgrimst, Az Sweldn rak Anhucircin, môgh tor rak Jurgenvren? Né ucircdim etal os rast knurlag. Knurlag ana...

Khhagrenaxx

Tashlara nie słyszała krzyku, nie wiedziała dlaczego palladyni i reszta jej towarzyszy łapia się za uszy...Wszak pieśń była piękna, a treść jaka niosła jeszcze piękniejsza...Rana już nie bolała...Czuła, gdzieś tam, daleko, czuła to o czym myślała, że już nigdy nie poczuje...Czuła zapach leśnych perfum jej matki, jej ciepło, słyszała jej głos...Była gdzieś niedaleko, gdzieś za drzewami...Nie było już zjaw, były piękne elfickie kobiety - jak przez mgłę przypominała sobie niektóre z nich...Również były czarodziejkami...Najpotężniejszymi spośród potężnych... Unosiły się lekko nad ziemia, cofały się kilka metrów w tył, to podchodziły bliżej, jakby dajac jej znak, by udała się z nimi...

Tashlara wstała, wpatrzona w twarze kobiet, w ich białe, drobne zęby, w ich usta, z których saczył się pieśń ruszyła powoli przed siebie...Któryś z towarzyszy próbował ja powstrzymać, jego ręka jednak przeszła przez ciało Tashlary, tak jakby ta była iluzja...

duchu!

Po chwili struktura zjaw zaczęła sie powoli razpadać. Tak potężne zaklęcie odesłania musiało zacząć działać. Czułem jak powoli zaczołem opadać z sił.

Drako

Arkas wyszedl z kegu za PolElfka. Prubowal ja zatrzymać... nadaremnie, niemógl jej chwycić...

Khhagrenaxx

Zjawy rzeczywiście zniknęły...Czy za sprawa zaklęcia? Może i tak...Tashlary nie było wśród towarzyszy...Nie było również jej miecza...

churchillek

Tashlara ... wicągnął rękę w kierunku w którym odeszła po czym upadł na ziemię wyczerpany

Sigmar

- Tashlaro... nie... to nie moze sie tak skonczyc... dlaczego... musze ja odnalesc musze pomoc swojej mistrzynii tej ktora tak wiele mnie nauczyla... - powiedzial glosno i zadal pytanie - kto idzie ze mna w nieznane szukac Tashlary bez niej nie ide dalej... i padl jak dlugi jego twarz wyladowala w mokrej i splamionej krwia trawie...